22°
De ki: “Gelin, Rabbinizin size haram kıldığı şeyleri okuyayım: Ona hiçbir şeyi ortak koşmayın. Anne-babaya iyi davranın. Fakirlik endişesiyle çocuklarınızı öldürmeyin. Sizi de onları da biz rızıklandırırız. (Zina ve benzeri) çirkinliklere, bunların açığına da gizlisine de yaklaşmayın. Meşru bir hak karşılığı olmadıkça Allah’ın haram (dokunulmaz) kıldığı canı öldürmeyin. İşte size Allah bunu emretti ki aklınızı kullanasınız.” Rüşdüne erişinceye kadar yetimin malına ancak en güzel şekilde yaklaşın. Ölçüyü ve tartıyı adaletle tam yapın. Biz herkesi ancak gücünün yettiği kadarıyla sorumlu tutarız. (Birisi hakkında) konuştuğunuz zaman yakınınız bile olsa adil olun. Allah’a verdiğiniz sözü tutun. İşte bunları Allah size öğüt alasınız diye emretti.(Enam Suresi 151-152)
Bu muhteşem ayetleri ilaç alır gibi günde üç defa okuyup; “emrin başüstüne Ya Rabbi!” demek gerekir kanısındayım. Buradan bakınca içinde bulunduğumuz yıkımın sebeplerini görmekteyiz bir bakıma. Anne babaya ihsanda bulunmak, yetimin hakkını gözetmek, ölçü ve tartıda adaletli olmak, verilen sözü tutmak, harama yaklaşmamak… Bunlar toplumu ayakta tutacak değerler değil midir? İşte; "Ben, güzel ahlâkı tamamlamak için gönderildim " diyen bir peygamberin ümmeti olarak fert fert “ne anladık ve ne kadarını yapabildik?” sorusunu sormamız gerekiyor; cevabını buluncaya değin!
Sır dolu ölümlerin, boşaltılan kasaların, haksız kazançların, yetim malına uzanan ellerin ahlakla bir sorunları olsa gerek. Adalet diye yutturulan ‘kişiye özel’ muamelelerin ahlakla bir sorunu olsa gerek. Yalan söylediğini gülümseyerek anlatanların, küfrü latife malzemesi olarak kullananların ahlakla bir sorunları olsa gerek. “Kamu malı” diye örneğin belediyeye ait taşları bahçesinde kullananların, “devlet malıysa götür” hesabı yapanların ahlakla bir sorunları olsa gerek. Arkasında demediğini bırakmayan, yüzüne karşı gözyaşı dökenlerin ahlakla bir sorunları olsa gerek. Çevresine aldırış etmeden edilen cilalı küfürlerin, borcunu ödememek için atılan taklaların ahlakla bir sorunları olsa gerek. Toplum olarak üstüne titrediğimiz! ‘güzel ahlak’ ile ilgili konuşmalarımız, nasihatlerimiz hatta ahkâm kesmelerimiz devam ededursun dilimizden düşürmediğimiz bu kavramla yaşadığımız sorunlar hiç bitmeyecek gibi duruyor; düşünüp akıl alana değin!
Bir çuvaldız alarak sağa sola sallamanın ahlakiliği iğneyi bile utandırırken yüzümüzdeki bahtsız tebessümün hesabını zor vereceğiz gibime geliyor. Ahlak yoksa hiçbir şey yok azizim. Bizimse tek(!) eksiğimiz! Ve anlatamadığımız… Bu yüzden yüreğimizden dilimize dökemediğimiz kimi duygularla kalakalıyoruz ortalık yerde. Bazılarını yazıya döküyoruz, o kadar. Artık iç muhasebemiz başlıyor bu yerde… ‘Yarar mı’, ‘zarar mı’ düşüncesi karıştırıyor ortalığı; vicdan devreye girene değin!
Bu güzelim memlekette kan ve gözyaşı görmek isteyenler yanlış yöne baktıklarını görebilecekler mi? Çıkmaz bir sokağa girenler kafalarını kaldırıp etrafa bakma nezaketi gösterebilecekler mi? Yoksa umursamadıkları davranışlar bir müddet sonra “yaşam tarzı” haline geldiğinde durup dövünecekler mi? Ki bu durumda her şey bitmiştir. Kuru yaprak gibi rüzgârda savrulmalar başlanmıştır; Hakka ulaşana değin!
Başı dik ama dikleştirdiği başın dayandığı sağlam bir omuz… Haksızlığa susmayan ama hakkı hakkıyla bilen, hastayı yok edici değil hastalığı tedavi edici nesillere ihtiyaç var her zaman… Attığı her adımın hesabını yaparak; tartan, ölçen ve biçen bir nesil… Ezberlediği üç beş kelimenin yılmaz savunucusu olmak yerine ne öğrenmek istiyorsa kaynağına inen, savunduğunu bilinciyle savunan bir nesil. Ta kıyamete değin!
Düşmanın da bilinçlisini isterdiniz değil mi. Bir yanda savaş esnasında dahi hedef seçenler, bir yanda sulh zamanlarında bile hedef gözetmeyenler! Siz hangisini tercih ederdiniz? Ahlak böyle bir şey azizim!
