21°
Yuvasından düşen yavru bir kuş gördü. Yavrucuk uçmaya çalışıyor ama uçamıyordu. Bir sağa bir sola yalpalıyordu. Minik kuşun annesi yardım çığlıklarıyla yavrusunun etrafında dönüyordu.
Etrafta gezinen kedileri gördü sonra. Hemen yardıma koşmalıydı. Başına bir iş gelmeden yavruyu oradan almalıydı. Bir miktar bocaladıktan sonra koşmaya çalıştı ama o da ne! Koşamıyordu… Tekrar, tekrar denedi ve sonunda kendini yerde buldu. Nasıl olduysa elindeki değnekleri fark etti. Doğru ya, tutmayan ayakla nasıl koşabilirdi.
Dönüp kuşa baktı tekrar. Zor durumda bir kuş ve çaresiz bir anneydi gördüğü. Bir kendi çaresizliğini düşündü bir de anne kuşun çaresizliğini… İkisi de bir şeyler yapamıyordu. Bir müddet çaresizliğin ne demek olduğunu düşünerek ağlamaya başladı. “Ey çaresizlerin de Rabbi! Bir çıkış yolu göster” diyerek duaya durdu…
Yumuşacık bir elin gözlerinde gezdiğini hissetti. Ağlamıştı. Bu ağlama rüyada kalmamış sabahın bu saatlerinde gözlerinde yaşa dönüşmüştü.
“Hayrola kızım rüya mı gördün?” diye sordu annesi.
“Evet anne, bir rüya gördüm”
“Allah hayretsin” dedi annesi.
Birlikte ‘âmin’ derken bacağına dokundu; yerinde duruyordu…
Gördüğü bu rüyadan sonra ilk uğrayacağı yürüme engelli arkadaşı olacaktı. Onu öyle özlemişti ki. Hem bu hafta ‘engelliler haftası’ diye geçirdi içinden.
Bir elinde kitap diğeriyle ayakkabı bağcığını düzeltmeye çalıştıysa da başaramadı. Gördüğü rüyayı düşündü tekrar. Yaradan bizleri tek elle yaratsaydı hangimiz itiraz edebilecektik. Ya da bize iki değil de dört el verseydi iki el hangimizin aklına gelirdi diye geçirdi içinden…
Asıl engel elde, ayakta, gözde, kolda, kulakta, dilde ve zihinde midir, yoksa bunları görmeyen gözlerimizde, tutmayan ellerimizde, sesini ulaştırmak isteyenleri duymayan kulaklarımızda mıdır? Gerçeği görmeyen zihinlerimizde midir?
Bunları düşününce sorular peşi sıra gelivermişti…
Gideceği arkadaşını düşündü bir an… Engelli olmasına rağmen kendisinden daha aktif, daha çalışkandı. Evet, koşamıyordu ama bu çok gerekli de değildi. Ayağını kullanamıyor ama ellerini kendisinden daha iyi kullanıyordu. Tek şikâyeti şehirlerin imarında kendi durumlarının göz ardı edilmesiydi. Bu yüzden çevresindekilerden yardım istemek zorunda kalıyordu.
“Rabbimiz şanına layık bir yaratmayla biz insanları yarattı. Bildiğimiz ve bilemeyeceğimiz âlemleri ve içindekileri de yarattı. Ve bir düzen içinde hareket etmemizi sağladı. Biz bize verilen yetenekler ölçüsünde hayatımızı idame ettirmeye çalışırız. Bazılarımız bu yeteneklerimize artılar ekleriz. Bazılarımız da verilenleri yanlış yerde ya da eksik kullanırız.” Diyerek kafasından geçen soruları cevapladı kendince…
Bindiği otobüs, ineceği durağa yaklaşmaktayken elindeki dergiden bir yazının son paragraflarını okuyordu,
“… Rabbim bazılarına vererek, bazılarından alarak imtihan eder. Bu mantıkla az verilenler imtihanı kazanmaya daha yakın olmaz mı? Ve Allah’ın verdiği kadarına şükrederek isyandan uzak durana ne mutlu!
Özür, bazen sahibi için, bazen yakınları için, bazen de içinde yaşadığı toplum için bir imtihan vesilesidir. Bu konuda Yaradan’a hesap sorma hakkımız ve haddimiz de yok. Çünkü sahip olduklarımızın hiç biri bizim değil. Bize verilen her şey emanettir. Emanetlerin fazlası herhangi bir avantaj getirmez ki! Neticede noksanı fazlasıyla hepimiz insanız.
Bu manada görünen engellerimizi değil, görünmeyen engellerimizi(!) konuşalım.
Belki o zaman anlarız!”
“Âlemlerin Rabbi’ne şükürler olsun” diyerek indiği araçtan hızla uzaklaştı.
Onu engelsiz(!) arkadaşı bekliyordu.
