23°
Avrupa ile Asya arasında köprü Görevini yerine getiren, Anadolu hatında büyük deprem öncesi, Öncü depremler meydana gelmektedır.
Anlaşılan Büyük bir senaryo yazılmış,
Bu senaryoda rol alanlar da hazır.
Acı günleri yaşatacak besteler yazıldı,
Sazı eline alıp çalan ve söyleyen ile, saz eşliğinde oynayanlar da hazır.
Seyirciler büyük bir şevk ile kendilerini kaybedercesine alkışlamaktadırlar.
Ne için, kimin için, kimleri tatmin ettiklerini hiç düşünmeden,
Onların bu haline ağlayanları görmemezlikten gelerek…
Çok değil daha üç sene önce yaptıklarından pişmanlık duyanlar,
Bugün hatalarını, tekrar etmektedirler.
Birgün yaşlı bir amcayı ziyaret etmiştim,
Bana söylediği bir cümlesi çok manidardı;
"Beni üzen şey nedir bilirmisin"
Nedir amca dediğimde;
-"Biz şimdiye kadar hep birilerinin çantasını taşıdık,"
Sonra,
-"Yetmedi birde onların korumasını ve tetikçiliğini yaptık."
O Amcanın yüzündeki üzüntüsü son derece düşündürücüydü.
Evet deprem öldürmez, bina öldürür.
Başkaları değil, insanın yaptıkları insanı Kahr eder.
Düşman öldürmez, toplumun yapısı paradigması öldürür.
Bizler aile ve toplum yapılarımızı nasıl oluşturursak, mükâfatını veya üzüntüsünü o nisbette yaşarız.
Gün oldu, bir pire için yorgan yaktık,
Gün oldu, zalimin zulmüne rıza gösterdik,
Gün oldu, Çocuklarımızı unutup, kendimizi başkalarının huzuruna adadık.
Gün oldu, çocuklarımızın geleceğini feda edip, başkalarının geleceğini savunduk.
Basiretimiz bağlandığı için, hasmımızı dost zannettik.
Toplumun huzurunu, hürriyetini değil, başkalarının Şahsi hürriyetini keyfini savunduk.
Ve… Bugünlere geldik.
Fakir Kaldığımız için başkalarının eline bakarak yaşıyoruz.
Cahil Kaldığımız için, yalan yanlış konuşan çakalların bir iki cümlelerine hayran kalıyoruz.
İnanç zaafiyetini yaşadığımız için, Dinimizi suistimal edenlerin Uğruna kendimizi feda ediyoruz.
Millet kavramını aklın mihengine vurmadığımız için, ırkçıların kurbanı oluyoruz.
Toplumumuzun statiğini oluşturan, aile yapımızı ihmal ettiğimiz için, küçük bir sarsıntıda Göçük altında kalıyor, kendimizi ve Çocuklarımızı feda ediyoruz.
Ülkenin Doğu-Batı iletişim sistemini kuramadığımız için, ağladığımızda birbirimizin sesini duymuyor, gözyaşını göremiyoruz.
Birleştirici rolünü oynayan, İslamiyet'i alıp bir kenara bıraktığımız için, birbirimize dokunduğumuzda, birbirimizin sıcaklığını hisedemiyoruz.
Bizi bu hallere getiren kahpe elleri görmediğimiz için, işin mahiyetini anlamadığımız için, aramızdaki husumeti yok edemiyoruz.
Şimdi düşünmek zamanı,
Hasmımızı ve dostumuzu tanımak zamanı,
Hislerimizle değil, aklımızla vicdanımızda düşünmek zamanı.
Bir Irk olarak değil, ümmet olarak düşünmek durumundayız.
Bölgeler halinde değil, Anadolu olarak yaşamak zorundayız…
Şimdi Akl-ı Selim zamanı…
İnşaalah Öncü depremler ile bu enerji boşalır, büyük depremden kurtulmuş oluruz.
