Mü’minler Ancak Kardeştir!

İsmi “Genç” kendi “yorgun” memleketimin merkezi camiindeyim.  Bir Cuma günüdür davete icabetliğim. Omuzlara basa basa ilerleyenler iki secdelik bir yer arayadursun, o güzel tilavetiyle; “İnnemel  mu’minûne  ixwetun” diyordu hutbedeki ses. En etkili vurgusuyla okuyordu ayeti. “Mü’minler ancak kardeştir.” Beynimde çakan şimşeklere aldırış etmeden devamına yol almak niyetindeyim. Uğraşıma rağmen bu noktaya çakılı kalıyorum nedense. Bir adım öteye yol yok.

Rabbim bizleri kardeş kılmıştı kılmasına da ya biz kardeş olmuş muyduk?

Şöyle selam verir gibi sağa sola bakarak aynı gaye için bir araya gelmiş cemaatin kardeşliğini irdeledim cami ortamında. İmam hala devam ediyor ama ben takıldığım noktadayım.

Sahi biz kardeş miyiz?

Bir esnaf kardeşimizin söyledikleri geldi aklıma; “bir defasında cemaatle namaz kılıyordum. Sağ tarafıma selam verdiğimde alacaklı olduğum birini gördüm. Defalarca İstememe rağmen alacağımı alamıyordum. Soluma selam verdiğimde de manzara aynıydı. Merakla ortamı süzmeye başladım. Birçok alacaklımın olduğunu görünce bir tuhaf oldum. Onlar yüzünden ödemelerimi yapamamış ne sıkıntılar çekmiştim. Ama şimdi aynı safta, aynı gayeyle oturuyorduk” demişti. Bu nasıl bir kardeşliktir!

İbadetlerin örf, adet paralelinde değerlendiği bir topluluktan, sorumluluk bilincinin en üst mertebeye yükseldiği bir topluluğa geçiş beklentimiz fazlaca bir iyimserlik olur mu bilmiyorum. Ama Rabbini gereği gibi tanıyanların hal ve hareketleri değildi yaşadıklarımız.

Birazdan; bozulan işlerimiz, kirlenen siyasetimiz, sıradanlaşan dedikodularımızla beraber kapıdan çıkınca “Namaz kötülüklerden alıkoyar!” ikazının sinelerimizde karşılık bulamadığının birer şahidi olacağız diye düşündüm. Kıldığımız namaz bizi kardeş yapmasın mı?

Birbirlerine bakarak “ne yüzle camiye gelmiş” kindarlığından ziyade “işte benim kardeşlerim!” demeliydik camiye girerken.

Zengini, fakiri, okumuşu, cahili hep birden “Allah’ın ipine sımsıkı sarılmak” için değil mi ki icabetimiz. Onun içindir ki camiye giderken ve çıkarken kol kola olalım isterdim.

İsterdim ki aynı safta durmalar ticaretimizde, ayaküstü konuşmalarımızda, evimizde, kahvehanemizde de olsun.

İsterdim ki  “Müslümanlar bir vücudun azaları gibidir”de hayat bulsun kardeşliğimiz.

Birilerinin makam ve mevkileri üzerinden kalp kıranların kardeşliği kardeşlik değildir!

Aynı safta omuz omuza oturanların sadece namaz hatırına birbirlerini yememeleri kardeşlik değildir!

Müslümanlar olarak duruşumuz, konuşmamız, yürümemiz, ticaretimiz fark yaratmalıydı;  Hani biz ilahi kaynaktan besleniyorduk! Bizi camiye götüren sebep de bu değil miydi?

Biz bu kardeşliği sağlayamadık maalesef.

Biz kardeşliği sağlayabilseydik; Kurban olduğumuz Kur’anımız yerlere atılmazdı.

Biz kardeşliğimizi sağlayabilseydik; ülkemize bakıp ellerini ovuşturanlar saçlarını yolmakla meşgul olurlardı.

Biz kardeşliğimizi sağlayabilseydik; cemaatimize, cebimize, aşiretimize bakmadan bir ve beraber olurduk.

 Biz kardeşliğimizi sağlayabilseydik; birbirimizin kösteği değil desteği olurduk.

Biz kardeşliğimizi sağlayabilseydik cemaatle hükümet karşı karşıya gelmezdi.

Suriye’de insanlar ölmez, Mısır’da darbe olmazdı.

Mezhepler, savaş aracı kılınmazdı.

Biz, bizden istenen kardeşliği sağlayamadık! Yapmadık, yapamadık!

Ne diyordu Rabbimiz;

 “Bunlar kendi yaptıklarınız yüzünden!”  Başka failler aramayın!

Müezzinin kametiyle namaza dönüyorum;

“ Niyet ettim kötülüklerden alıkoyan namazı kılmaya!”